رایحه طوبی

( فلما وضعتها قالت ربّ إنّی وضعتها انثی و الله اعلم بما وضعت و لیس الذکر کالانثی و إنّی سمیتها مریم و إنّی أعیذها بک و ذریتها من الشیطان الرجیم )
هنگامی‌که همسر عمران  به فرزندش باردار بود، اورا وقف خدمت برای خدا کرد. در آن زمان رسم بر این بود که پسران برای خدمت در معبد پذیرفته می‌شدند. هنگامی‌که همسر عمران وضع حمل نمود و متوجه شد که این فرزند دختر است، بلافاصله او را « مریم » نامید.
« مریم » در لغت آن شهر به معنای زن عابد و خادم است. مادر مریم بلافاصله بعد از وضع حمل او را «مریم» نامید تا بعد از نومیدی از زاییدن پسری که محرر برای عبادت و خدمت باشد بلادرنگ همین دختر را برای این کار محرر کند.
این نامگذاری نهایت عشق و علاقه این مادر با ایمان را برای نذر و وقف فرزندش در مسیر بندگی و عبادت خدا نشان می‌دهد.
از شیوه نامگذاری مادر مریم این نکته به دست می‌آید که در نامگذاری فرزند علاوه بر انتخاب نام نیکو برای کودک می‌بایست نامی‌الهام بخش و آینده ساز انتخاب شود؛ چرا که در نهایت حضرت مریم در مسیر بندگی خداوند و خدمت در معبد قرار گرفت و البته از این جا می‌توان به تأثیر این نام بر روی ایشان پی برد.